Von Frauen und dem „starken Geschlecht“ …

Do sette se nu henge em Jaad – de Rent du’er on meene, dat se nu de Hä’ere send.

Be Räänswä’er hänge se en de Wi’etschaff erömm – hüüt – de Sonn schink – sette se em Jaad on hand en Fläsch Beer en de Fenger.

Dobee kloppe se sesch op de Scholdere on jä’eve aan, wat se em Lä’eve so jemäkk hand.

Läzz seiden esch vörr minne Flabes: „Hü’er enns Jong – do henge dä Pruumeboom – kannste dä enns vott maake?

Hä mennden: „Dä schönne Boom esu ennvach wäk maake? Dä dräät doch noch joot.“

Do hotte mesch äver annet Kalle: „Dä Dräät noch joot? Du Flabes – janze vönnef Prümmkes hotte dropp on soss blos dü’er Holz.“

Nu mennde hä: „Als so enne Boom ömläje – dat es enn Wissenschaff vörr sesch – do mot jenau uutjerä’eknet wä’ede, wohin dä Bomm valle mot – on överhaup – dat es jevii’erlisch – do mot Enne do bee oppasse dat do nikks passeet.“

Du hann esch dämm enns jevrooch: „On wii wu’er dat do henge möt dä Schopp, wo dä Biireboom erennjekallt es? Die wu’ere och möt twii Lüüt.“

„Tja – Vrau dat mosse vrstonn – de Sonn stung net esu rischtisch – on övverhaup – dr Wenk ko’em von de vrki’ede Siit.“

„Nu hü’er enns op möt dinne blöde Vrtäll – deeste nu dä Pruumeboom ömm make or net!“

„Es joot Vrau – es joot – esch donn dä Boom ömsääje.“

No vetten Daach han esch noch enns nojevroot. Hä mennden, datte noch vü’erher jät Angisch ze donn hött, dat hötte all völl vrö’er vrspro’eke.

No enne Mond hann esch noch enns jevrooch: „Jo – Jo Vrau – des Daach don esch dat.“

Du ess mesch äver dr Kraach jeplazz. Do benn esch no dat Jeschäff jevaare on hann mesch enn Kättesääsch jejolde.

Dr näkste Daach – als dii Männ wi’er enns en de Wi’etschff so’ete, hann esch mesch de Kättesäsch jeschnapp on dä Pruumeboom janz alleen ömjesääsch on wii dä dann do lo’ech och noch en Stökkskes jesääsch.

Wii dä et Nommedes no Heem ko’em, hann esch däm jeseit hä sollden enne Träkker besorje.

„Enne Träkker? Wovü’er dat dan – willste dr Jaat öm maake?“ vroden dä mesch.

„Vrooch net esu blöd – enne Träkker möt en Kätt, on dann deeste dä Stronk von dä Pruumeboom uut riite!“

„Stronk? Vom Pruumeboom?“ – on schon leepe en dr Jaad öm no dä Pruumeboom ze kikke.

„Wä hat do dä Pruumeboom ömjesääsch – däm hau esch äver e paar langes de Löffele.“

„Esch hann dä Pruumeboom janz alleen ömmjeleit – wat sääste nu?“

Bevü’er dä wigder Tobe koss, hott he all dr Schödelplakk em Jeseet. Du es hä äver janz kleen jewu’ede on seiden nikks mi’e.

Dr näkste Daach so’ete se wi’er em Jaad on wu’ere annet Aanjä’eve. Dr minne tönde janz laut: „Minn Vrau – domöt er dat wett – die hat janz alleen et Morjes dä Pruumeboom ömjeleit on en Stökke jeschni’e. On et Nommedes hat se och noch de Stökke möm Be’el kleen jehaue.“

Do benn esch äver do tösche jevaare o n hann minne Aanjedtroode enns jüss e paar Wö’et an dr Kopp jeworpe: „On du jees jäz dat janze kleenjehaue Holz enn dr Schopp op staapele!“

Die Angere ki’eke sesch aan on send affjehau’e – on dr Minne es en dr Schopp dat Holz staapele jejange.

Esu mot mr möt dat „stärke Jeschläsch“ ömm jonn, domöt se pareere!!!